به نقل از «ایران آنلاین»

سالار عقیلی و مهیار علیزاده در ادامه پروژه طرحی نو دراندازیم

تاریخ انتشار: ۵ شهریور ۱۳۹۷ | کد خبر: ۲۰۳۴۷۱۲۲

سالار عقیلی و مهیار علیزاده که مردادماه سال جاری برای اولین‌بار در قالب یک پروژه مشترک کنسرت-نمایش «طرحی نو دراندازیم» را طی 3 شب در تالار وحدت به روی صحنه بردند، 14 شهریور ماه در قالب کنسرت-نمایش «بگو کجایی» در تهران رویال هال به اجرای برنامه می پردازند.

کنسرت-نمایش «بگو کجایی» در ادامه پروژه «طرحی نواندازیم» به روی صحنه می رود.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

نمایش «بگو کجایی»، در بخش اول این اجرا حریر شریعت زاده با نوازندگی پیانو، سالار عقیلی را در اجرای قطعاتی همچون سپید و سیاه و مرا رها مکن همراهی می کند.

در بخش دوم هم کنسرت-نمایش «بگو کجایی» با آهنگسازی مهیار علیزاده و خوانندگی سالار عقیلی به روی صحنه می رود. رضا موسوی در این بخش کارگردانی اثر را به عهده دارد و مارال فرجاد بازیگر کنسرت-نمایش خواهد بود. 

مهیار علیزاده که اولین کنسرت-نمایش ایرانی را با اجرای «در شعله با تو رقصان» در سال 1392 به روی صحنه برده درباره تجربه تازه اش با سالار عقیلی می گوید: «سالار عقیلی در این اجرا با من به عنوان مولف اثر همراهی زیادی داشت و انعطاف او باعث شد «بگو کجایی» تبدیل به اثری متفاوت در میان کنسرت-نمایش های اجرا شده تا به امروز باشد و مردم از این اثر استقبال خوبی داشته باشند. بازی خانم مارال فرجاد در این اثر از نکات مثبت در این اجرا است و او  به حق توانست ما را در ارائه کارمان دلگرم و مطمئن کند.»

علیزاده در ادامه با اشاره به استقبالی که مردم ایران از اجرای «طرحی نو دراندازیم» در تالار وحدت داشتند افزود: «انتظار این بود که این تجربه شب های بسیار بیشتری در تالار وحدت به روی صحنه برود اما ترافیک شدید برنامه های آن مجموعه و محدودیت هایی که ما در این زمینه داشتیم پایمان را به تهران رویال هال باز کرد».

مارال فرجاد که تنها بازیگر این کنسرت- نمایش است درباره همکاری مهیار با علیزاده سالار عقیلی و گفت:«پیش تر به واسطه علاقه ای که به صدای آقای عقیلی داشتم تنها می توانستم مخاطب این آثار باشم اما حالا اولین تجربه کنسرت- نمایش را پشت سر گذاشته ام و از این همکاری راضی هستم. خاصه که آهنگ های زیبای آقای علیزاده و کارگردانی آقای رضا موسوی با متن زیبایی که برای «بگو کجایی» نوشته اند با صدای آقای عقیلی همراه شده و برای من به عنوان بازیگر حسی روی صحنه این کنسرت- نمایش ایجاد کرده که پیش از این تجربه اش نکرده بودم».

در اجرای پیش رو، آنسامبل مهیار علیزاده به سرپرستی بهنام ابوالقاسم  با همراهی گروه کُر 21 نفره تنال به رهبرى میلاد عمرانلو روی صحنه خواهند رفت. پدرام فریوسفی(ویولن)، امین غفاری(ویولن آلتو)،پیمان حاتمى(گیتار)،مهیار طهماسبى(ویولنسل)، فرشید پاتینیان(کنترباس)، بهتاش ابوالقاسم (پرکاشن)،امیرحسین علیرضایى(دستیار آهنگساز) و نگین شکیبا (دستیار کارگردان) در این پروژه حضور دارند.

کارگردانی هنری و طراحى صحنه  کنسرت-نمایش «بگو کجایی» را «رضا موسوی» به عهده دارد.

این اثر ساعت 21:30 چهارشنبه 14 شهریورماه با تهیه کنندگی موسسه فرهنگی هنری «ققنوس» به مدیریت «محمدحسین توتونچیان» در قالب فستیوال موسیقی ققنوس به روی صحنه می رود.

فستیوال موسیقی ققنوس افتتاحیه ای است با شکوه برای رونمایی از سالن مجهز تهران رویال هال واقع در هتل اسپیناس که 2600 نفر گنجایش دارد.

علاقه‌مندان می توانند برای تهیه بلیت این کنسرت-نمایش به سایت «ایران کنسرت» به آدرس www.iranconcert.com  مراجعه کنند.

 

منبع: ایران آنلاین

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت ion.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایران آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۰۳۴۷۱۲۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

چرا ژاپنی‌ها به نقاشی «ارواح» علاقه دارند؟

شوهر اویوا می‌خواست دوباره با همسایه ثروتمندش ازدواج کند، اما همسرش هنوز زنده بود. او ابتدا سعی کرد اویوا را مسموم کند، اما به جای اینکه او را بکشد، او را به طرز وحشتناکی زشت کرد. سپس او را به رودخانه انداخت تا غرق شود که موفقیت‌آمیز بود. اما بعداً، وقتی به آن رودخانه بازگشت، روح اویوا از آب برخاست تا او را به هرکجا که رفت تسخیر کند!

به گزارش فرادید، تصاویر خوفناکی از این داستان ارواح ژاپنی و سایر موارد مشابه آن، موضوع نمایشگاهی در موزه ملی هنر آسیایی اسمیتسونین است؛ نمایشگاهی با عنوان: «نمایش ماوراء طبیعی: ارواح و تئاتر در چاپ ژاپنی». 

قرن‌ها پیش، داستان‌های ارواح در ژاپن بسیار نقل می‌شدند. بیش از ۵۰ اثر به نمایش گذاشته‌شده از سال‌های ۱۷۰۰ تا ۱۹۰۰ توسط هنرمندان ژاپنی، نمایانگر قدرت ماندگار هنر چاپ چوبی و داستان‌هایی است که امروزه در ژاپن همچنان رونق دارند.

داستان اویوا، همسر وفاداری که روحش برای تسخیر شوهر قاتلش بازگشت، سال ۱۸۲۵ در نمایش کابوکی «داستان ارواح یوتسویا در توکایدو» توسط تسورویا نانبوکو روایت شد. 

کیت بروکس، از متصدیان نمایشگاه، می‌گوید: اگرچه موضوع ماوراء طبیعی مدت‌ها بخشی از فرهنگ ژاپنی بوده، دوره اِدو (۱۶۰۳-۱۸۶۸) و این تولید خاص به این ژانر اهمیت دائمی داد.

تصاویری از این نمایش ارواح و سایر نمایشنامه‌های آن زمان برای مشتریانی که خواهان داشتن یادگاری از نمایش و بازیگران خاص آن در قالب چاپ چوبی بودند، توسط هنرمندان بازتولید شد.

کابوکی که در دوره ادو ایجاد شد، به دلیل اجراهای دارای سبک و جلوه‌های ویژه پیچیده‌ای شهرت یافت که آن را به یک سرگرمی محبوب برای مخاطبان تبدیل می‌کرد. 

بروکس می‌گوید: «ترفندهای روی صحنه مانند درهای مخفی و وسایل زیاد صحنه نمایش مانند خون مصنوعی، وسایلی مانند سیم که شخصیت‌ها با کمک آن‌ها پرواز می‌کردند، همگی نشان‌دهنده حضور ارواح بودند.» 

هزاران چاپ با قیمت‌های شگفت‌آور ایجاد و در دسترس قرار گرفت. بروکس می‌گوید در دهه ۱۸۴۰، یک چاپ چوبی چندرنگ تک ورق به قیمت یک وعده نودل بود. 

چنین نمونه‌های رنگارنگ و زنده‌ای به ندرت پس از نزدیک به دو قرن باقی می‌مانند، به‌ویژه چاپ‌هایی که شامل برگه‌های کاغذی بلند می‌شدند تا جلوه‌های پیچیده صحنه را منعکس کنند. 

یکی از چاپ‌های چوبی استادانه این نمایش سال ۱۸۶۱ توسط اوتاگاوا کونیسادا ساخته شد. در این چاپ، بدن اویوا را می‌بینید که با یک قلاب ماهیگیری به سطح کشیده شده و با بالا بردن برگه، جسد دوم را می‌بینید، خدمتکاری که ناخن‌های دستش بعد از مرگ همچنان رشد می‌کنند. 

این ترفند روی صحنه گیراتر است، چون هر دو جسد توسط یک بازیگر به تصویر کشیده می‌شوند که لباسش را سریع عوض میکند. 

در دهه ۱۸۶۰، نزدیک ۴۰ سال از کاربرد ترفند صحنه می‌گذشت و در آن دهه، از مخازن واقعی آب روی صحنه استفاده میشد. بروکس می‌گوید چاپ‌ها برای بزرگداشت این ترفند ایجاد شدند. این قبیل چاپ‌ها نادر هستند، به خصوص آن‌هایی که کاملاً سالم باقی ماندند. 

ارواح قرن‌ها در تئاتر «نو» برجسته بودند و هدف آن‌ها، مخاطبان نخبه‌تر و باهوش‌تر بود. 

شاکیو، از سری «صد بدون نمایشنامه»، تسوکیوکا کوگیو، چاپ چوبی، ۱۹۲۷-۱۹۲۲ موزه ملی هنر آسیایی

فرانک فِلتِنز، از متصدیان این نمایشگاه می‌گوید: «آن مراسم شامل رقص، سرود و شخصیت‌هایی با ماسک‌های چوبی استادانه میشد. او می‌گوید: گذاشتن ماسک به این معنا بود که فرد اساساً نه تنها جوهره آن نقش را به خود می‌گیرد، بلکه در حال تبدیل شدن به آن است. این نوعی انتقال روح است که برای آن‌ها اتفاق می‌افتد.»

تسوکیکا کوگیو، هنرمند قرن نوزدهم در زمینه چاپ چوبی، نه تنها با مستند کردن شخصیت‌های ترسناک، بلکه با نشان دادن بازیگران پشت نقاب‌ها و خلق تصاویر پشت صحنه تئاتر برای نخستین بار، دست روی علاقه روزافزون به نو گذاشت. 

فلتنز می‌گوید: «این نگاه دزدکی به پشت صحنه تقریباً به نوعی توهین‌آمیز است، چون اسطوره‌شناسی نو را از بین می‌برد.» 

«داستان‌های نو شاید به اندازه کابوکی در بازتولید شبح‌ها مهیج نبوده باشند، اما در عوض فرم آن‌ها داستان‌هایی از گذشته‌های دور بود و آن داستان‌ها اغلب با مکان‌های خاص در سراسر ژاپن مرتبط هستند». 

«آن داستان‌ها از طریق ارواح مرتبط با آن مکان‌ها بیان می‌شوند و ارواح برای حافظه محلی حکم مجرای ارتباطی را دارند.» 

به راستی چرا ارواح در سنت‌های فرهنگی ژاپن دوام آورده‌اند و در دوره ادو احیا شدند؟ 

به نقل از پِرل مُسکوویتز مجموعه‌دار که همراه همسرش سیمور مسکوویتز، صدها اثر چاپی را به موزه هدیه داده، در کاتالوگ نوشته شده که شاید راهی برای نمایش جامعه‌ی در حال تغییر بوده است: «حدس من اینست که این داستان‌های شبح‌آلود اشکالی از عدالت در جامعه‌ی فئودالی بودند که در آن، اقتدار طبقه حاکم، مطلق بود». 

«در چنین سیستم طبقاتی ناعادلانه‌ای، تماشای این نوع نمایش‌ها که در آن‌ها، ارواح می‌توانستند به روشی که مردم نمی‌توانند انتقام بگیرند و عدالت را از طریق این نقشه‌های انتقام‌جویانه اجرا کنند، نوعی تخلیه روانی بود.» 

بروکس می‌گوید دانستن شمار چاپ‌های آن زمان دشوار است و مردم هنوز آن‌ها را با روش‌های سنتی می‌سازند. 

بینندگان حتماً می‌توانند این تصاویر ارواح را به تصاویر ترسناک فیلم‌های مدرن ژاپنی مانند Ringu محصول ۱۹۹۸ و بازآفرینی انگلیسی آن به نام The Ring محصول ۲۰۰۲ مرتبط کنند. 

بروکس می‌گوید: «ارواح ژاپنی چیزهایی هستند که مردم آن‌ها را فیلم‌های ترسناک ژاپنی می‌شناسند. بنابراین حتی اگر تخصصی در این موضوع نداشته باشید، همچنان می‌توانید چیزهایی ببینید که می‌شناسید و به آن‌ها علاقه دارید.»

کانال عصر ایران در تلگرام